Czy polski robotnik roku 2007 jest komunistą-stalinistą? Czy tęskni do milicjanta, który był jego „obrońcą i przyjacielem”? Czy nienawidzi „bandytów z NSZ”? Czy nienawidzi USA i ONZ? Czy marzy o sklepach „Społem”, gdzie był obsługiwany „uprzejmie i szybko”? Czy chciałby powrotu kontyngentów („obowiązkowych dostaw”) na wsi? Czy śni o sojuszu ze Związkiem Sowieckim, o „wiecznie żywym” Leninie? Dlaczego państwowa instytucja, Muzeum Plakatu w Wilanowie, wydaje – we współpracy z jakimś krakowskim, mało znanym wydawnictwem – zbiór ohydnych propagandowych polsowieckich plakatów jako „Kalendarz robotniczy 2007”?!
Takie plakaty o „bandytach”, „zaplutych karłach” i „wrogach”, którzy „nie śpią”, spotykamy na wystawach historycznych. Tam jednak są one pokazane jako relikty polsowietyzmu i odpowiednio objaśnione. Co innego jednak, gdy człowiek, w poszukiwaniu kalendarza ściennego na bieżący rok wchodzi do salonu Empiku w Gdańsku czy we Wrocławiu i trafia na „Kalendarz robotniczy 2007” z Leninem i z „bandytami z NSZ”, bez słowa komentarza lub objaśnienia! W kraju tak przez komunizm doświadczonym należy to uznać za karygodne. Jest w Polsce „moda” na traktowanie propagandy komunistycznej z przymrużeniem oka, „lekko, łatwo i przyjemnie”. „Postępowe” media oburzają się na znak sfastyki eksponowany na prywatnym spotkaniu grupy półgłówków. Jest to temat na pierwszą stronę ogólnopolskiej gazety przez kilka dni. Jednak ta sama gazeta – „Dziennik”, kilka dni po publikacjach na temat sfastyki, zamieszcza obszerny, „ciepły” wywiad z szefem działającej zupełnie legalnie w Polsce tzw. Polskiej Partii Komunistycznej (!), niejakim Indelakiem, który stawia sobie zadanie, by „wyrwać” Polskę z NATO!
Pokazuje go jako człowieka ideowego, oddanego „sprawie”, wyraźnie z nim sympatyzuje! Nie przejmuje się artykułem 13 Konstytucji RP, który stanowi, że: „zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu (…)”. Prościej nie można. Po prostu „zakazane jest”! Jednak komuniści są w Europie „trendy”. Parlament Europejski nie chciał przyjąć projektu uchwały o potępieniu tego systemu. Okazało się bowiem, że w samym Parlamencie zasiadają komuniści, którzy się oburzyli, że ktoś może potępiać ich ideologię. Krótko mówiąc, „komunizm tak – wypaczenia nie”, a polską Konstytucją przejmować się nie trzeba!
Wróćmy jednak do pseudorobotniczego kalendarza. Kto się uśmieje, ten się uśmieje. Gorzej z kombatantami NSZ. Przez lata byli niemiłosiernie tępieni przez komunistyczną bezpiekę. Im nie będzie do śmiechu na widok plakatu z napisem o bandytach z NSZ. Stary ubowiec lub aparatczyk pewnie kupi ten perwersyjny „kalendarz”, powiesi sobie nad biurkiem i będzie wzdychał ze łzą w oku do czasów wszechwładzy UB. Ale pani Maria Krok z Wrocławia, która mi przysłała corpus delicti, poczuła się upokorzona. W latach 50. jako gimnazjalistka w Poznaniu była przesłuchiwana przez UB i straszona w najgorszy sposób za działalność w młodzieżowej grupie antykomunistycznej. Czy o to chodziło wydawcy, by wyśmiać „bandytów z NSZ” i takich ludzi, jak Maria Krok?
Najpierw pomyślałem, że to jakieś wydanie pirackie. Przecież niemożliwe, by Muzeum Plakatu w Wilanowie mogło uczestniczyć w czymś takim. To przecież instytucja oświatowa! Państwowa! Niestety, pomyliłem się. Na drugiej stronie kalendarza znalazłem tekst informujący o działalności Muzeum, podpisany przez kurator Marię Kurpik. Z tego wynika, że kalendarz został wydany za zgodą Muzeum. Może nawet pani Kurpik jest autorką tego pomysłu! O czym pisze pani kurator? Że Muzeum Plakatu w Wilanowie posiada jedną z największych kolekcji plakatu artystycznego na świecie; że posiada zbiory plakatów polskich z lat 1892-2007; że jest „najpełniejszym na świecie zestawem uznanych za kanon w tej dziedzinie twórczości”; że prowadzi działalność wydawniczą i za popularyzację sztuki plakatu zostało odznaczone m.in. Medalem Honorowym Ernst Litfass 1816-1874.
[…]W pierwszych latach po wojnie (1945-1948) zanotowano w Polsce ponad 1300 robotniczych strajków! Potem były takie wydarzenia, znane każdemu robotnikowi i każdemu Polakowi, jak Poznań 1956, Grudzień 1970, Radom 1976, wreszcie Sierpień 1980. Materiałów na polski kalendarz robotniczy jest mnóstwo, znalazłyby się także w Muzeum Plakatu. Pani Kurpik wspólnie ze swoimi kooperantami wybrała gębę Lenina i napastliwe sowieckie antypolskie afisze, dla których właściwym miejscem powinien być odrębny muzealny dział curiosów pod nazwą Propaganda Państwa Komunistycznego na Terytorium Sowietyzowanej Polski.
Zostawcie polskiego robotnika w spokoju, nie obrażajcie go. Wydrukujcie sobie plakaty z Leninem i rozdawajcie wśród swoich, na prywatnych spotkaniach. Tak jak ci głupcy od swastyki… W sprawie „kalendarza” oczekujemy stanowczej interwencji właściwego organu administracji państwowej.
Piotr Szubarczyk
Przedruk z „Naszego Dziennika”, nr 14(2727), 17 stycznia 2007 r., www.naszdziennik.pl
