Kazimierz Falewicz (1898-1993), oficer artylerii WP, pseudonimy: „Mścibór”, „Suwalski”, „Czerwiński”.
Urodzony 23 października 1898 r. w Wilnie. Uczył się w Szkole Handlowej w Petersburgu, gdzie w 1916 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W okresie od stycznia do sierpnia 1917 r. szkolił się w Michajłowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Następnie do lipca 1918 r. był oficerem I Polskiego Korpusu gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po powrocie do kraju od listopada 1918 r. służył jako ochotnik w wojsku polskim. Początkowo brał udział w działaniach grupy mjr. Władysława Bończy-Uzdowskiego na Wołyniu, potem był instruktorem artylerii w DOGen. w Lublinie. Jako oficer 3. DAK brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Od października 1922 r. do listopada 1923 r. był dowódcą 3. Baterii 3. DAK. W 1923 r. ukończył studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Od grudnia 1923 r. do 1927 r. służył w 5. DAK. W okresie od stycznia 1928 r. do listopada 1932 r. pełnił funkcję komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii przy Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Od grudnia 1932 do maja 1935 r. był w 20. Pułku Artylerii Lekkiej w Baranowiczach. Od czerwca 1936 do maja 1938 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy 4. DAK. Od czerwca 1938 do września 1939 r. w 4. PAL był dowódcą 2. Dywizjonu.
Brał udział w kampanii wrześniowej. Ciężko ranny pod Kutnem 16.09.1939 r. Od 17.09.1939 do listopada 1940 r. przebywał w szpitalach. Po wyjściu ze szpitala został wciągnięty do pracy konspiracyjnej przez płk. dypl. Tadeusza Kurcjusza (prawdopodobnie do Tajnej Armii Polskiej). W styczniu 1941 r. podporządkował się ZWZ-AK. Pełnił służbę w Okręgu AK Warszawa jako komendant Rejonu 1. W 1942 r. został referentem artylerii okręgu. Od lipca 1943 r. do lipca 1944 r. w dyspozycji KG AK. Falewicz nawiązał również kontakt z NSZ, w których pełnił funkcję p.o. szefa sztabu – bez przydziału. Używał pseudonimu „Suwalski”. W czerwcu 1944 r. awansowany do stopnia ppłk. NSZ.
Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Był dowódcą odcinka „Antoni” (zabudowania politechniki) w Zgrupowaniu „Golskiego”, który ewakuował w drugiej dekadzie sierpnia 1944 r. Następnie pełnił funkcję oficera do zleceń w sztabie ppłk. „Topora” – Jacka Bętkowskiego. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i został osadzony w Pruszkowie. Uciekł z transportu do Niemiec. Nawiązał kontakt z Janem Szczurkiem Cergowskim, który wyznaczył go na szefa sztabu Okręgu Poznań AK. W styczniu 1945 r. otrzymał awans na podpułkownika. W sztabie Okręgu Poznań AK pełnił funkcję zastępcy komendanta okręgu. Posługiwał się pseudonimem „Czerwiński”. Brał udział w organizowaniu WSGO „Warta”.
Aresztowany w maju 1945 r. w Zabrzu przez NKWD, po trzech tygodniach uciekł z więzienia. Na przełomie stycznia i lutego 1946 r. opuścił kraj i przez Czechosłowację i Bawarię 3.03.1946 r. przybył do Murnau. Od maja 1946 r. w II Korpusie – nie wcielony do Polskich Sił Zbrojnych. Osiedlił się w Wielkiej Brytanii. Zginął w wypadku samochodowym w Londynie w 1993 r.
Żona: Salomea z domu Baranowska. Dzieci: Wanda Teresa i Karol Jan Kazimierz.
Odznaczenia: Krzyż Walecznych (15.09.1944), Krzyż Virtuti Militari V klasy, Złoty Krzyż Zasługi.
Rafał Sierchuła
Źródło: zbiory autora.
