Andrzej Balcerek – powstaniec wielkopolski, żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, więzień obozu koncentracyjnego.
Urodził się 20 listopada 1898 roku w Otuszu, powiat Nowy Tomyśl, pod zaborem pruskim. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W walkach powstańczych wyzwolono spod niemieckiego panowania prawie całą Wielkopolskę, a później na mocy traktatu wersalskiego została włączona do państwa polskiego.
Andrzej Balcerek związał swoje życie z Poznaniem. Z zawodu był robotnikiem, ale nie wiemy, gdzie pracował. W momencie wybuchu II wojny światowej miał 41 lat. Mimo dojrzałego wieku zaangażował się w działalność konspiracyjną. Latem 1940 roku został zaprzysiężony do Narodowej Organizacji Bojowej (NOB). Był jednym z żołnierzy „piątki” Mariana Stefaniaka, która operowała w poznańskiej dzielnicy Górczyn-Dębiec. Brał udział w kolportowaniu czasopisma „Polska Narodowa” wydawanego przez Stronnictwo Narodowe. Został aresztowany 11 grudnia 1940 roku przez gestapo i osadzony w poznańskim Forcie VII, skąd 16 kwietnia 1942 roku został wywieziony do więzienia w Rawiczu. Na terenach wcielonych do III Rzeszy sprawy wykroczeń przeciwko niemieckiej władzy okupacyjnej były rozpatrywane przez niemieckie sądy specjalne, które ferowały wysokie wyroki. W dniu 9 czerwca 1942 roku Andrzej Balcerek został skazany wyrokiem niemieckiego Wyższego Sądu Rejonowego w Poznaniu (OLG Posen) na sesji wyjazdowej w Oleśnicy na 4 lata obozu karnego. 12 grudnia 1942 roku przetransportowano go do niemieckiego obozu koncentracyjnego Mauthausen. Nadano mu numer obozowy 17800. Andrzej Balcerek zmarł 25 stycznia 1943 roku w obozie Mauthausen.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
