Bolesław Łuczak – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej aresztowany przez Niemców w 1942 roku w Poznaniu, zmarł w niemieckim obozie karnym w Zwickau.
Urodził się 18 listopada 1920 roku w Krzesinach, powiat poznański. Zamieszkał w Poznaniu i podjął pracę w Fabryce Opon Samochodowych i Rowerowych „Stomil”, prężnie rozwijającej się polskiej firmie współpracującej z amerykańskim producentem opon General Tire and Rubber Company. Po wybuchu II wojny światowej Niemcy przejęli „Stomil” i sprzedali niemieckiej spółce Continental Gummiwerke AG Hanower. W czasie niemieckiej okupacji zakład, pod nazwą Posener Gummiwerke, produkował na potrzeby niemieckiej armii, zatrudniając wielu robotników przymusowych.
Podczas niemieckiej okupacji Bolesław Łuczak włączył się w działalność konspiracyjną, wstępując do Narodowej Organizacji Bojowej w Wydzielonym Obwodzie Stomil. Był jednym z żołnierzy w „piątce” Kazimierza Czarneckiego. Brał udział w kolportażu czasopisma „Polska Narodowa” wydawanego przez Stronnictwo Narodowe. W 1942 roku został aresztowany przez gestapo i osadzony w poznańskim Forcie VII, a później w niemieckim więzieniu w Zwickau. Na terenach wcielonych do III Rzeszy sprawy wykroczeń przeciwko niemieckiej władzy okupacyjnej były rozpatrywane przez niemieckie sądy specjalne, które ferowały wysokie wyroki. W dniu 16 maja 1942 roku Bolesław Łuczak został skazany wyrokiem niemieckiego Wyższego Sądu Rejonowego w Poznaniu (OLG Posen) na sesji wyjazdowej w Zwickau na karę 6 lat obozu karnego. Zmarł 10 czerwca 1942 roku w niemieckim obozie w Zwickau. Został pochowany w Pölbitz, obecnie dzielnica Zwickau.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
