Bolesław Walkiewicz – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, więziony przez Niemców.
Urodził się 28 marca 1921 roku w Poznaniu. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako rzeźnik. W dniu 10 września 1939 roku Niemcy zajęli Poznań. Niemal natychmiast okupant niemiecki rozpoczął egzekucje i wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Wielkopolska została włączona do III Rzeszy Niemieckiej jako Kraj Warty. Językiem urzędowym stał się język niemiecki. Walkiewicz podjął pracę w Dyrekcji Kolei w Poznaniu (Reichsbahndirektion Posen) jako pracownik kolumny transportowej.
Pod niemiecką okupacją Polacy szybko zaczęli organizować konspirację. W dniu 16 listopada 1939 roku działacze Stronnictwa Narodowego (SN) powołali konspiracyjną organizację wojskową – Narodową Organizację Bojową (NOB). Bolesław Walkiewicz w czerwcu 1940 roku złożył przysięgę organizacyjną i został żołnierzem NOB na terenie poznańskiej dzielnicy Śródmieście. Był żołnierzem „piatki” Edmunda Suchorskiego ps. „Suchet”. Brał udział w kolportowaniu wydawanego przez Stronnictwo Narodowe pisma „Polska Narodowa”.
Na skutek dekonspiracji i zwerbowania w NOB agentów organizacja została rozbita. Pierwsze aresztowania miały miejsce w grudniu 1940 roku. Bolesław Walkiewicz został aresztowany przez gestapo i osadzony w poznańskim Forcie VII, gdzie było prowadzone przez Niemców intensywne śledztwo. Fort VII był pierwszym obozem koncentracyjnym utworzonym przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich. Na terenie Wielkopolski był największym ośrodkiem eksterminacji polskiej ludności cywilnej. Był także pierwszym obozem, w którym Niemcy w testowej komorze gazowej użyli gazu do masowego mordowania Polaków.
W dniu 10 kwietnia 1942 roku wyrokiem niemieckiego Wyższego Sądu Rejonowego w Poznaniu (OLG Posen) Bolesław Walkiewicz został skazany na 5 lat obozu karnego. Osadzono go w niemieckim więzieniu we Wronkach, gdzie zmarł 20 lipca 1942 roku. Miał 21 lat.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
