Edmund Paprzycki – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, więzień niemieckiego obozu koncentracyjnego Mauthausen.
Urodził się 29 grudnia 1921 roku w Połajewie powiat czarnkowski. Pracował w fabryce perfum von Sack w Poznaniu. Był członkiem KSMM. W dniu 10 września 1939 roku Niemcy zajęli Poznań. Niemal natychmiast okupant niemiecki rozpoczął egzekucje i wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Wielkopolska została włączona do Rzeszy Niemieckiej jako Kraj Warty. Edmund Paprzycki zaangażował się w działalność ruchu oporu. W kwietniu 1940 roku wstąpił w szeregi Narodowej Organizacji Bojowej (NOB) na terenie poznańskiego Starego Miasta. Pełnił funkcję komendanta „piątki” w Obwodzie Poznań Wschód NOB. Prowadził działalność organizacyjną (zbierał składki członkowskie) oraz kolportaż wydawanego przez Stronnictwo Narodowe czasopisma „Polska Narodowa”. Został aresztowany przez gestapo 14 grudnia 1941 roku i osadzony w poznańskim Forcie VII, a później w niemieckim więzieniu w Kłodzku. Fort VII był pierwszym obozem koncentracyjnym utworzonym już w październiku 1939 roku przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich. Na terenie Wielkopolski był największym ośrodkiem eksterminacji polskiej ludności cywilnej. Był także pierwszym obozem, w którym Niemcy w testowej komorze gazowej użyli gazu (tlenku węgla czyli czadu) do masowego mordowania polskiej ludności.
W dniu 1 kwietnia 1942 roku Edmund Paprzycki został skazany wyrokiem niemieckiego Wyższego Sądu Rejonowego w Poznaniu (OLG Posen) na sesji wyjazdowej w Brzegu na 15 lat obostrzonego obozu karnego. 22 maja 1942 roku przewieziono go do niemieckiego więzienia w Rawiczu, skąd 12 grudnia 1942 roku został wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Mauthausen. Nadano mu numer obozowy 23763. Zmarł w obozie koncentracyjnym 29 września 1943 roku. Miał 22 lata.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
