Gen. Eugeniusz Kerner ps. „Kazimierz”, „Janusz Balcerowski”, „707”, „Młot” – żołnierz Wojska Polskiego, Narodowych Sił Zbrojnych i Ludowego Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, wojny obronnej 1939 roku i konspiracji niepodległościowej.
Urodził się 18 listopada 1903 roku w Białogonie, obecnie w granicach Kielc, pod zaborem rosyjskim. Wychował się w rodzinie Antoniny i Gustawa, a jego niemieccy przodkowie osiedlili się w Białogonie 100 lat wcześniej. Ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Kielcach. Był zastępowym w drużynie harcerskiej w Białogonie. Mając 17 lat wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W dniu 20 lipca 1920 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W bitwie pod Warszawą dowodził grupą 60 harcerzy, sformowaną jako Batalion Harcerski przy Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera. 27 lipca 1920 roku został przydzielony do 64. Pułku Piechoty. Po zakończeniu działań wojennych podjął studia na Wydziale Pedagogiczno-Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego. Po studiach przez pewien czas pracował jako nauczyciel w Łęczycy i Słupczy, a także był drużynowym ZHP. W 1930 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Ukończył Szkołę Podoficerską w Śremie. Pierwszy stopień oficerski otrzymał w Grudziądzu. Został przydzielony do 55. Pułku Piechoty 14. Dywizji Armii Poznań, w którym otrzymał awans do stopnia kapitana.
W szeregach Armii Poznań wziął udział w wojnie obronnej 1939 roku. Walczył w bitwie nad Bzurą i pod Sochaczewem. Z częścią Armii Poznań przebijał się przez Puszczę Kampinoską do Warszawy i wziął udział w jej obronie. Udało mu się uniknąć internowania i dołączył do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. W dniach 2−5 października w jej szeregach wziął udział w bitwie z wojskami niemieckimi pod Kockiem i Wolą Gułowską. Mimo sukcesów odniesionych przez SGO „Polesie” w dniu 5 października gen. Kleeberg, z powodu braku amunicji, podjął decyzję o kapitulacji, którą podpisano następnego dnia. Była to ostatnia bitwa Wojska Polskiego podczas wojny obronnej.
Po zakończeniu działań wojennych Eugeniusz Kerner wrócił do Kielc. Już w listopadzie 1939 roku z jego inicjatywy powstała Polska Tajna Grupa Wychowawcza o kryptonimie „Oset”. Podczas pracy konspiracyjnej używał kilku pseudonimów: „Kazimierz”, „Janusz Balcerowski”, „707”, „Młot”. W 1943 roku wstąpił w szeregi Narodowych Sił Zbrojnych. Rozkazem Komendy Głównej NSZ z dnia 18 czerwca 1944 roku mjr. Kerner ps. „Kazimierz” został mianowany dowódcą 204. pp. NSZ Ziemi Kieleckiej im. Ignacego Paderewskiego. 11 sierpnia 1944 roku 204. pp. wszedł w skład Brygady Świętokrzyskiej NSZ. 14 sierpnia 1944 roku mjr Kerner został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W Komendzie Głównej NSZ rozważano powierzenie dowództwa nad Brygadą Świętokrzyską właśnie Eugeniuszowi Kernerowi. Ostatecznie dowódcą został ppłk Antoni Szacki ps. „Bohun”, a mjr Kerner w dniu 18 sierpnia 1944 roku objął funkcję szefa sztabu Komendy Okręgu V Kieleckiego NSZ. Pełnił ją do wkroczenia Armii Czerwonej do Kielc w styczniu 1945 roku. Wstąpił wtedy do Ludowego Wojska Polskiego i został zweryfikowany w stopniu pułkownika. Po wykryciu jego udziału w konspiracji NSZ został zdegradowany i aresztowany. Wyrokiem z dnia 19 lutego 1948 roku został skazany na karę śmierci, po apelacji Najwyższy Sąd Wojskowy uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Podczas drugiej rozprawy sąd umorzył postępowanie. Eugeniusz Kerner spędził w więzieniu 20 miesięcy. 25 lutego 1953 roku powtórnie został zatrzymany, ale zbiegł z łódzkiego UB i ukrywał się. Eugeniusz Kerner ps. „Kazimierz” został zrehabilitowany w latach 60. XX wieku. Przywrócono mu stopień wojskowy pułkownika. Został także przez Ministerstwo Obrony Narodowej awansowany do stopnia generała brygady w stanie spoczynku. Od 1990 roku pełnił funkcję prezesa honorowego Okręgu Świętokrzyskiego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych. Zmarł 12 grudnia 1993 roku. Został pochowany na cmentarzu w Białogonie.
