Kategoria: Artykuły i opracowania

O narodowcach raz jeszcze. Fragmenty artykułu recenzyjnego do książki Krzysztofa Komorowskiego – Polityka i walka. Konspiracja zbrojna ruchu narodowego 1939-1945.
W połowie roku 2001 na rynku ukazała się obszerna praca pana Krzysztofa Komorowskiego pod tytułem Polityka i walka. Konspiracja zbrojna ruchu narodowego 1939-1945.

Mija właśnie pięćdziesiąta rocznica powstania Narodowych Sił Zbrojnych – jednej z największych organizacji konspiracyjnych w okupowanej Polsce. Mimo upływu półwiecza od tego wydarzenia, wiemy o niej, jak dotychczas, niezwykle mało, a ponadto nie wszystko to, co o niej wiadomo, jest prawdą.

Obozem narodowym nazywał siebie ruch polityczny inspirowany i kierowany przez tajną Ligę Narodową, istniejącą od 1893 do 1928 roku. Był zorganizowany w powołanych przez siebie ugrupowaniach i partiach politycznych. Liga Narodowa powołała do istnienia w 1897 roku. Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne, w roku 1919 – Związek Ludowo-Narodowy, który w 1928 r. przekształcił się w Stronnictwo Narodowe. Do obozu tego ponadto zaliczyć trzeba Obóz Wielkiej Polski, Młodzież Wszechpolską oraz Narodową Organizację Kobiet.

W październiku 1939 roku grupa instruktorów harcerskich o poglądach katolicko-narodowych z Kręgu Św. Jerzego utworzyła – konkurencyjne w stosunku do sympatyzujących z obozem piłsudczykowskim Szarych Szeregów – Harcerstwo Polskie.

14 października 1939 roku członkowie przedwojennego Obozu Narodowo-Radykalnego powołali tzw. Grupę „Szańca” i utworzyli Organizację Wojskową Związek Jaszczurczy. Do inicjatorów powstania ZJ należeli Władysław Marcinkowski, Witold Kozłowski, Otmar Wawrzkowicz i Tadeusz Salski

Na rynku wydawniczym ukazała się książka Wojciecha Jerzego Muszyńskiego W walce o Wielką Polskę. Propaganda zaplecza politycznego Narodowych Sił Zbrojnych (1939–1945). Stanowi ona kompendium wiedzy o podziemnych narodowych organizacjach zbrojnych biorących udział w zmaganiach z nazistowskim i sowieckim okupantem podczas II wojny światowej.

Upadek systemu komunistycznego w Polsce stworzył warunki do badań nad wycinkiem historii poznanym do tej pory w stosunkowo niewielkim zakresie. Ruch Narodowy, przedstawiany przez naukowców i publicystów PRL, jako fałszywa herezja, odnoga zbrodniczego narodowego socjalizmu itp., doczekał się wreszcie historyków, którzy podjęli się zadania obiektywnego i rzeczowego zaprezentowania jego dziejów.

Pisząc w poprzednim numerze „Opcji na Prawo” (lipiec-sierpień 2002) tekst poświęcony legalizacji Narodowych Sił Zbrojnych na emigracji, przy okazji niejako wspomniałem o pojedynczych Żydach, walczących w szeregach tej organizacji. Myślę, że warto by nieco szerzej przedstawić stosunek NSZ do Żydów w latach II wojny światowej. Tym bardziej, że materię tę nadal wypełniają mity nie mające wiele wspólnego z historyczną prawdą.

Klęska wrześniowa, jaką poniósł naród polski w 1939 r. spowodowana została przewagą militarną dwóch wrogich nam sąsiadów: hitlerowskich Niemiec i komunistycznego Związku Sowieckiego, bowiem państwa te zadecydowały o rozbiorze Polski na mocy zawartego układu z sierpnia 1939 r.

Zamieszkali na Zachodzie żołnierze Narodowych Sił Zbrojnych, którzy w pierwszych miesiącach 1944 r. nie podporządkowali się Armii Krajowej, od wielu lat zabiegali o uznanie ich organizacji za integralny element Polskich Sił Zbrojnych czasu wojny.