Kazimierz Karbowiak – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, więziony w Forcie VII w Poznaniu.
Urodził się 30 stycznia 1922 roku w Poznaniu i z tym miastem związał swoje życie. Był stolarzem. Gdy wybuchła II wojna światowa miał 17 lat, więc nie został zmobilizowany. W dniu 10 września 1939 roku Niemcy zajęli Poznań. Niemal natychmiast okupant niemiecki rozpoczął egzekucje i wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Wielkopolska została włączona do Rzeszy Niemieckiej jako Kraj Warty. Pod niemiecką okupacją Polacy szybko zaczęli organizować konspirację. W dniu 16 listopada 1939 roku działacze Stronnictwa Narodowego (SN) powołali konspiracyjną organizację wojskową – Narodową Organizację Bojową (NOB). Kazimierz Karbowiak zaangażował się w działalność ruchu oporu. W maju 1940 roku został zaprzysiężony do NOB. Był jednym z żołnierzy w „piątce” Stanisława Peiserta na terenie poznańskiej dzielnicy Wilda. Wiemy, że płacił składki organizacyjne i brał udział w kolportowaniu wydawanego przez Stronnictwo Narodowe pisma „Polska Narodowa”.
Niemieckie gestapo intensywnie rozpracowywało polski ruch oporu. Na skutek dekonspiracji i zwerbowania w NOB agentów organizacja została rozbita. Pierwsze aresztowania miały miejsce w grudniu 1940 roku. Kazimierz Karbowiak po aresztowaniu przez gestapo został osadzony w poznańskim Forcie VII, a później w niemieckim więzieniu we Wronkach. Fort VII był pierwszym obozem koncentracyjnym utworzonym przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich. Na terenie Wielkopolski był największym ośrodkiem eksterminacji polskiej ludności cywilnej. Był także pierwszym obozem, w którym Niemcy w testowej komorze gazowej użyli gazu do masowego mordowania Polaków.
W dniu 10 kwietnia 1942 roku niemiecki Wyższy Sąd Rejonowy w Poznaniu (OLG Posen) skazał Kazimierza Karbowiaka na 5 lat obozu karnego. Został osadzony w niemieckim więzieniu karnym we Wronkach, gdzie zmarł 22 maja 1942 roku. Miał 20 lat.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
