Mieczysław Łoza – żołnierz Narodowej Organizacji Bojowej, więziony w Forcie VII w Poznaniu.
Urodził się w styczniu 1910 roku w Jasiniu, powiat poznański, pod zaborem pruskim. Zamieszkał w pobliskim Swarzędzu. Pracował jako czeladnik stolarski. Przed wybuchem II wojny światowej został powołany do służby wojskowo-policyjnej w żandarmerii. Do głównych zadań żandarmerii we wrześniu 1939 roku, oprócz współpracy z Wojskiem Polskim, należała ochrona ludności cywilnej.
Niemal natychmiast po zajęciu Wielkopolski przez okupanta niemieckiego rozpoczęły się egzekucje i wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. Wielkopolska została włączona do Rzeszy Niemieckiej jako Kraj Warty. Mieczysław Łoza uniknął aresztowania przez okupanta niemieckiego. W sierpniu 1940 roku został zaprzysiężony do Narodowej Organizacji Bojowej (NOB) w Swarzędzu. Kierował strukturami organizacji w jednej z dzielnic miasta. Brał udział w kolportowaniu wydawanego przez Stronnictwo Narodowe czasopisma „Polska Narodowa”.
Na skutek rozpracowywania przez gestapo i zwerbowania w organizacji agentów NOB została rozbita. Pierwsze aresztowania miały miejsce w grudniu 1940 roku. Mieczysław Łoza został aresztowany przez gestapo i osadzony w Forcie VII w Poznaniu. W dniu 5 maja 1942 roku wyrokiem niemieckiego Wyższego Sądu Rejonowego w Poznaniu (OLG Posen) na sesji wyjazdowej w Szamotułach został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 2 czerwca 1942 roku w niemieckim więzieniu przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu. Miał 32 lata.
dr Rafał Sierchuła/Bożena Wołek
