W dniu 13 stycznia 2023 roku w Poznaniu pożegnaliśmy generała Jana Podhorskiego ps. „Zygzak”. Pogrzeb miał charakter państwowy z asystą honorową Wojska Polskiego. Przy trumnie, okrytej biało-czerwoną flagą i z generalską czapką na wieku, wartę honorową pełnili żołnierze 12. Wielkopolskiej Brygady Obrony Terytorialnej. Generał Jan Podhorski odszedł na wieczną wartę 4 stycznia 2023 roku w wieku 101 lat.
W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyła rodzina, Wojsko Polskie oraz liczne organizacje narodowe i patriotyczne. Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych reprezentowali: prezes Karol Wołek, wiceprezesi Mariusz Charubin i Lesław Gierczuk, członkowie Zarządu Głównego, prezesi: Okręgu Wielkopolska Alicja Siałkowska i Okręgu Szczecin Grzegorz Kozak, licznie przybyli członkowie Związku z całej Polski, w tym syn mjr Marii Kowalewskiej ps. „Myszka” Witold z żoną Ewą, oraz nasza duma – poczty sztandarowe i sztandary Zarządu Głównego i Okręgów: Łomża, Białystok, Szczecin. Na pogrzeb przybyły poczty sztandarowe i delegacje Młodzieży Wszechpolskiej, Obozu Narodowo-Radykalnego, Narodowego Odrodzenia Polski, Korporacji Akademickiej Hermesia i wielu innych organizacji.
Uroczystości rozpoczęły się o godzinie 10.30 mszą świętą w kościele pw. Chrystusa Odkupiciela w Poznaniu przy ulicy Trzemeszeńskiej. Uroczysta msza koncelebrowana była przez wielu księży, w tym księdza Jarosława Wąsowicza. W kościele wyłożono księgę kondolencyjną, w której każdy uczestnik mógł się wpisać. W imieniu Związku Żołnierzy NSZ i Okręgu Wielkopolska uczyniła to Alicja Siałkowska. Następnie uczestnicy przemieścili się na cmentarz Miłostowski, gdzie o godzinie 12.00 w kaplicy cmentarnej rozpoczęło się oficjalne pożegnanie.
Rodzina i uczestnicy wraz z księżmi odmówili modlitwy za duszę zmarłego i odśpiewali hymny. Uformowano kolumnę, na której czele znalazła się wojskowa orkiestra, poczty sztandarowe, żołnierze z wieńcami i odznaczeniami generała Jana Podhorskiego, samochód z trumną, rodzina i pozostali uczestnicy pogrzebu. Na miejscu ostatniego spoczynku, w kwaterze żołnierzy NSZ, Wojewoda Wielkopolski odczytał list od Premiera Mateusza Morawieckiego, przemowy pożegnalne wygłosili m.in.: przedstawiciel IPN, wnuk gen. Podhorskiego i prezes Związku Żołnierzy NSZ Karol Wołek. Wojsko Polskie oddało salwę honorową. Przemawiający podkreślali niezłomną postawę zmarłego w walce o wolną Polskę i przynależność do Narodowych Sił Zbrojnych. Wnuk przedstawił Jego oddanie i poświęcenie licznej rodzinie. Złożone zostały liczne wieńce i wiązanki od rodziny, władz państwowych i samorządowych, organizacji narodowych i patriotycznych, prywatnych uczestników uroczystości. W imieniu Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych wiązankę złożyli prezes Karol Wołek i prezesi: Okręgu Wielkopolska Alicja Siałkowska i Okręgu Szczecin Grzegorz Kozak. Na zakończenie uroczystości odśpiewaliśmy Hymn Młodych, odmówiliśmy Modlitwę żołnierzy NSZ i Modlitwę do św. Maksymiliana Kolbe. Dla uczestników pogrzebu udostępniona została wystawa zdjęć z młodości Jana Podhorskiego i historia rodziny.
Śmierć Jana Podhorskiego okryła wielkim smutkiem wszystkich, którzy mieli szczęście i zaszczyt znać generała i czerpać siłę z Jego przeżyć i historii. Pożegnaliśmy Go godnie. W naszej pamięci i sercach pozostanie na zawsze.
Jan Podhorski urodził się 21 czerwca 1921 roku w Budzyniu w rodzinie przesiąkniętej patriotyzmem. Jego ojciec Maksymilian był powstańcem wielkopolskim i za zasługi na polu walki odznaczony został Krzyżem Walecznych. W 1927 roku rodzina przeprowadziła się do Rakoniewic. Od najmłodszych lat Jan był harcerzem i do wybuchu wojny zdobył ponad 30 sprawności. W 1939 roku zgłosił się na ochotnika do Obrony Narodowej „Opalenica” i w jej szeregach brał udział w walkach o Opalenicę i w rozbrajaniu Niemców. Dostał się do niemieckiej niewoli. Był brutalnie przesłuchiwany. Udało mu się uciec. Wrócił do domu, gdzie aresztowało go gestapo, któremu również uciekł. Musiał się ukrywać. W 1942 roku przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa i tam wstąpił do Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy. W 1943 roku został żołnierzem Narodowych Sił Zbrojnych. Brał udział w powstaniu warszawskim jako dowódca grupy szturmowej Pułku NSZ im. Władysława Sikorskiego, nazywanego popularnie „Sikorą”. Brał udział w walkach o kościół pw. Świętego Krzyża.
Po wojnie zamieszkał w Poznaniu, gdzie podjął studia. Był jednym z organizatorów strajku studenckiego. W 1946 roku aresztowany został przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Poddano Go ciężkim torturom i skazano na więzienie. Pięć lat spędził we Wronkach. Po wyjściu z więzienia ożenił się i został ojcem czterech córek. Doczekał się licznych wnuków, prawnuków i praprawnuków. Wraz z rodziną uczestniczył w działaniach patriotycznych aż do ostatnich dni. Zawsze stał po stronie młodzieży, kibiców i uważał, że mają prawo na swój sposób okazywać miłość do Ojczyzny.
W 2016 roku mianowany został na stopień generalski. Był członkiem i jednym z założycieli Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, Młodzieży Wszechpolskiej i Korporacji Akademickiej Hermesia. Za zasługi odznaczony został: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Medalem za Warszawę 1939–1945, Medalem „Pro Memoria”, Medalem Pamiątkowym z okazji 70. rocznicy Powstania Warszawskiego, Krzyżem Zasługi Związku Żołnierzy NSZ, Medalem Pamiątkowym z okazji 75-lecia NSZ.
