Węgrzecki Lech – żołnierz NSZ, powstaniec warszawski, żołnierz I Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka.
Urodził się 19 stycznia 1925 w Lublinie jako starszy z dwóch synów państwa Węgrzeckich. Ojciec Lecha Węgrzeckiego, weteran wojny z bolszewikami w 1920 roku, pracował w Urzędzie Skarbowym. Matka Lecha Węgrzeckiego nie pracowała, ale była dobrze wykształcona – grała na fortepianie i biegle posługiwała się trzema językami obcymi (francuskim, niemieckim oraz rosyjskim). Lech Węgrzecki uczęszczał do szkoły pani Papieskiej, a następnie do tzw. „ćwiczeniówki” w Lublinie. Wraz z rozpoczęciem nauki w gimnazjum jego rodzina przeprowadziła się do Zamościa.
Nagranie audio wspomnień Lecha Węgrzeckiego
Po aresztowaniu ojca przez Gestapo i uwięzieniu go na zamku w Lublinie Lech Węgrzecki przeprowadził się do Warszawy. Tam w 1942 roku rozpoczął działalność konspiracyjną w Narodowych Siłach Zbrojnych, w zgrupowaniu „Gustaw”-„Harnaś”. Uczestniczył w tajnych kompletach organizowanych przez szkołę podchorążych oraz akcjach tzw. małego sabotażu. W czasie powstania warszawskiego brał udział w walkach m.in. przy ul. Marszałkowskiej, ul. Nowy Świat, ul. Świętokrzyskiej, podczas zdobywania Poczty Głównej oraz ul. Mazowieckiej, przy pl. Grzybowskim, w Ogrodzie Raczyńskich. W czasie walk na Woli (na ul. Łuckiej) 16 sierpnia 1944 został ranny. Leczył się w lazarecie na ul. Mazowieckiej.
Po upadku powstania dostał się wraz z innymi powstańcami do obozu przejściowego w Ożarowie. Stamtąd przewieziony został do obozu w Falligbostel, a następnie do obozu Bad Harzburg, skąd udało mu się uciec. Po wojnie dostał się do stacjonującej na terenie Niemiec 1. Dywizji Pancernej dowodzonej przez gen. Stanisława Maczka. Służył w 9. Batalionie Strzelców Flandryjskich.
Po powrocie do Polski zamieszkał w Warszawie, ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. Zmarł w czerwcu 2012 roku.
Źródło: audiohistoria.pl, Archiwum Historii Mówionej Domu Spotkań z Historią i Ośrodka KARTA.
