ZŻNSZ Okręg Podbeskidzie zażądał zdegradowania byłego funkcjonariusza aparatu bezpieczeństwa PRL Tadeusza Pietrzaka.
Tadeusz Pietrzak uczestniczył jesienią 1946 roku w operacji „Lawina” – akcji wymordowania na Opolszczyźnie żołnierzy zgrupowania NSZ Henryka Flame ps. „Bartek” operującego w rejonie Beskidu Śląskiego i Żywieckiego.
Związek zażądał degradacji od Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego oraz Ministra Obrony Narodowej Tomasza Siemoniaka. Ponadto o sprawie został poinformowany m.in. Instytut Pamięci Narodowej, Światowy Związek Żołnierzy AK, Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Zażądano także odebrania Pietrzakowi przyznanych za okupacji sowieckiej odznaczeń, m.in. Orderu Virtuti Militari.
Tadeusz Pietrzak w początku września 1946 został dołączony, jako jedyny funkcjonariusz MO, do nielegalnej grupy ok. 70 funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego podległych Wojewódzkiemu Urzędowi Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach, którzy na Opolszczyźnie dokonali mordu na żołnierzach NSZ ze Zgrupowania Partyzanckiego „Bartka”. Brał udział w likwidacji pierwszej grupy, około 30 partyzantów. W czasie dokonywania zbrodni przez funkcjonariuszy został ranny.
Uczestnik zdarzeń, funkcjonariusz UBP Józef Pytel w publicznym wystąpieniu „Walka z reakcyjnym podziemiem 1944-1947” wspominał, że w czasie popełniania zbrodni Tadeusz Pietrzak rzucał granaty do budynku, gdzie zakwaterowano partyzantów. Sam Pietrzak, przesłuchiwany jeden raz jako świadek w sprawie tej zbrodni przyznał, że brał udział w tej akcji.
Tadeusz Wacław Pietrzak s. Szymona (ur. 27.08.1926 w Pacynie powiat Gostynin, woj. warszawskie ) – elektromonter, wysoki funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL, generał brygady Ludowego Wojska Polskiego, komendant główny MO, wiceminister spraw wewnętrznych PRL.
Od 1942 w Gwardii Ludowej następnie Armii Ludowej w Warszawie – „Batalion Czwartaków”. Opuścił Warszawę w lipcu 1944 i przeszedł na sowiecką stronę. Objął dowództwo Kompanii Polityczno-Wychowawczej MO w Otwocku. W połowie października 1944 przerzucony wraz z grupą rozpoznawczą tzw. Sztabu Partyzanckiego, m.in. rozpoznawał struktury polskiego państwa podziemnego w Sochaczewie i okolicach. Od 1.1945 w Zarządzie Głównym ZWM organizował lokale dla władz państwowych i partyjnych.
Od czerwca 1945 służył w Milicji Obywatelskiej. 1945-1947 dowódca kompanii operacyjnej KW MO w Katowicach. 1949-1954 na kierowniczych stanowiskach w MO, w tym komendant wojewódzki MO w Warszawie. 1954- 1956 był komendantem wojewódzkim MO w Poznaniu. Pod koniec 1956 przeszedł do wojska i pełnił obowiązki zastępcy szefa Głównego Zarządu Informacji WP, a następnie zastępcy szefa Wojskowej Służby Wewnętrznej. W kolejnych latach był zastępcą szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego WP oraz dowódcą podległych MSW Wojsk Wewnętrznych (1963-1965).
Zakończył studia na kierunku ogólnowojskowym w Akademii Sztabu Generalnego im. Karola Świerczewskiego w 1961. Jesienią 1963 mianowany generałem brygady. W 1964 otrzymał tytuł doktora nauk wojskowych. 1965-1971 był komendantem głównym Milicji Obywatelskiej, a od 1968 do 1978 wiceministrem spraw wewnętrznych PRL. W grudniu 1970 uczestniczył w naradzie w gabinecie I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki, podczas której podjęto decyzję o użyciu broni wobec protestujących na Wybrzeżu. W latach 1978-1983 był ambasadorem PRL w Budapeszcie. W latach 1969-1976 i w latach 1983-1990 był prezesem Naczelnej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego.
Ordery i odznaczenia
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Grunwaldu III klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964), dwukrotnie Krzyżem Walecznych, radzieckim Orderem Czerwonego Sztandaru, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny i Złotym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju.
Opracował: Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych Okręg Podbeskidzie
